Κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης, οι συνθέτες κοσμούσαν ελεύθερα απλές μελωδίες για να δημιουργήσουν νέα έργα τέχνης. Αυτή η διαδικασία, γνωστή ως παρωδία, περιλάμβανε τη λήψη μιας υπάρχουσας μελωδίας (συχνά από ένα θρησκευτικό έργο) και τη χρήση της ως βάσης για μια νέα σύνθεση, συχνά ένα πολυφωνικό μοτέτο. Ο συνθέτης μπορεί να προσθέσει νέες φωνές στη μελωδία, να αλλάξει τον ρυθμό ή να προσθέσει νέο κείμενο. Αυτή η πρακτική επέτρεψε στους συνθέτες να δημιουργήσουν νέα μουσική ενώ παράλληλα αποτίουν φόρο τιμής στις πρωτότυπες μελωδίες.